ཀུན་དགའི་ཉེན་མཆོངས་ཟིན་ཐོ། 贡嘎历险记
སྔོན་ཆད་རི་བོ་ཧི་མ་ལ་ཡའི་ནགས་ཚལ་དུ་ཆགས་ཡོད་པའི་རུ་སྡེ་ཞིག་ན་དུད་ཁྱིམ་ཞིག་གནས་ཡོད། ཨ་ཕས་ནས་ཞིང་ཁར་ལས་ཀ་བྱེད་བཞིན་ཡོད་པ་དང་ཨ་མས་ཨ་ཕར་རོགས་རམ་བྱེད་ཞོར་དུ་འབྲི་གཡག་གསོ་ཚགས་བྱེད་བཞིན་ཡོད།
从前，在喜马拉雅山的森林里，有一户人家住在一个村庄里。父亲在青稞田工作，母亲协助父亲，并饲养牦牛。
ཁོ་བཟའ་ཟླ་གཉིས་ལ་བྱིས་པ་གསུམ་ཡོད། བུ་ཀུན་དགའ་ལོ་བདུན་དང་བུ་མོ་སྒྲོལ་མ་ལོ་བཅུ་གསུམ། བུ་ཆུང་བཀྲ་ཤིས་ལོ་གསུམ་བཅས་ཡིན། ཁོ་གཉིས་བྱིས་པ་ཚོར་ཧ་ཅང་བྱམས་ཞིང་བདག་སྐྱོང་ལེགས་པར་བྱེད་བཞིན་འདུག
他们有三个孩子，贡嘎，一个7岁的男孩，卓玛13岁，还有三岁的扎西。父母对他们的孩子很友好，把他们照顾也很好。
ཁོ་ཚོའི་ཞིང་ས་ནས་ཕར་ལ་བལྟས་ན། ཞིང་སའི་ཕྱོགས་གཅིག་ནི་ནགས་ཚལ་དང་འབྲེལ་ཞིང་ནགས་ཚལ་རི་མགོ་བར་དུ་བསྲིངས་ཡོད། ཕྱོགས་གཅིག་ནི་རྒྱང་རིང་དུ་བསྲིངས་པའི་རི་ཚོགས་ཡིན། ཆེས་མཐོ་བའི་རི་རྩེར་རྒྱུན་དུ་ཁ་བས་གཡོགས་ཡོད།
从他们的牧场望去，一边是森林，森林一直延伸到山上。牧场一边是向远处延伸的群山。最高的山顶上总是有雪。
ཀུན་དགའི་སྣང་ངོར་རི་བོ་དེ་ནི་གཉིད་ལ་ཤོར་ཟིན་པའི་མི་ཞིག་དང་ཁ་བ་ནི་མི་དེས་ནམ་ཡང་ཕུད་མི་སྲིད་པའི་ཞྭ་མོ་ཞིག་ལ་ངོས་འཛིན་བྱེད་བཞིན་འདུག ཞིང་ཁའི་ཕྱོགས་གཞན་ཞིག་ནི་སྔོ་ལྟེམ་མེར་འཕྱུར་བའི་མཚེའུ་ཞིག་རེད།
贡嘎想象着那座山是一个正在睡觉的人，那些雪是他的帽子，他从来没有摘掉过那顶帽子。农场的另一边是一个美丽的蓝色湖泊。
དུས་རྒྱུན་པར་ཨ་ཕ་དང་ཨ་མ་གཉིས་ཞོགས་པ་སྔ་མོ་ནས་ཡར་ལངས་ནས་སྒོམ་རྒྱག་བཞིན་མ་ཎི་འདོན་བཞིན་ཡོད།
每天早上，父亲和母亲都会很早地醒来，他们会默想一个小时。他们唱着“唵嘛呢叭咪吽”。
དེ་རྗེས་བྱིས་པ་ཚོ་གཉིད་ལས་བསླངས་ཏེ་ཞོགས་ཇར་གྲ་སྒྲིག་བྱེད། བུ་མོ་སྒྲོལ་མ་ནི་ཧ་ཅང་རིག་དྭངས་ཤིག་ཡིན་ལ་སྡེ་བའི་ཉེ་འགྲམ་གྱི་ཇོ་མོ་དགོན་པར་སོང་ནས་བོད་ཡིག་དང་རང་བྱུང་ཚན་རིག་གི་རྨང་གཞིའི་ཤེས་བྱར་སློབ་གཉེར་བྱེད་བཞིན་ཡོད།
然后他们叫醒孩子们，准备早餐。卓玛是一个非常聪明的女孩，她去附近的尼姑寺学习藏语和基础科学。
ཀུན་དགས་རྟག་པར་ཁང་པ་ཆེན་པོ་དེར་གཡས་སྐོར་གཡོན་སྐོར་སོགས་བྱས་ནས་རྩེད་མོ་རྩེ་ལ་སྒྲོལ་མ་དང་ཀུན་དགའ་གཉིས་ནི་ཧ་ཅང་པྲ་ཆལ་ཆེ་བ་དང་བརྩེ་དགའ་ཡང་ཤིན་དུ་ཆེ་བ་ཞིག་ཡིན། དེ་ནས་ཅང་མ་འགོར་བར་སྒྲོལ་མ་རང་ཁྱིམ་དང་གྱེས་ནས་ཇོ་མོ་དགོན་པར་བུད་སོང་། ཕ་མ་གཉིས་ཀྱིས་ཀུན་དགའ་ཁྲིད་ནས་འབྲོག་སར་སོང་། འབྲོག་ས་ནི་ཁོ་ཚང་གི་ཁང་བའི་མདུན་ཕྱོགས་དག་དག་ན་ཡོད། ཀུན་དགའི་གཡས་གཡོན་གྱི་བྱ་དངོས་ཀུན་ལ་ཤེས་འདོད་དང་མཚར་སྣང་ཧ་ཅང་ཆེ།
贡嘎总是在围着大房子里玩。贡嘎和卓玛非常淘气、活泼。当卓玛一离开家到尼姑寺的时候，父母们就带着贡嘎和他们一起去了房子前面的牧场。贡嘎充满好奇心想知道周围的一切。
བལྟ་པའབྲོག་སར་ཁོས་གང་ཞིག་ལ་མྱུར་ཞིབ་བྱེད་པ་ལྟར་ཕར་རྒྱུག་ཚུར་རྒྱུག་བྱེད། བྱ་བྱིའུ་དག་གི་འཕུར་སྐྱོད་བྱེད་པ་དང་ར་མས་རྩྭ་ཟ་ཚུལ་སོགས་ལ་བལྟ་པ་ལས་ཁོང་ཚོར་ཁ་བརྡ་དང་དྲི་བ་འདྲི། དྲིས་པའི་འདྲི་གཞི་དག་ལ་ལན་ཡོང་པར་ཡང་རེ་ལྟོས་བྱེད་བཞིན་ཡོད། ཁོས་འབྲི་གཡག་ལ་རྩྭ་སྦྱིན་ནས་གསོ་བ་དང་དེ་ནས་མྱུར་མོར་ས་ལ་བསྡད་ནས་ཁུ་སིམ་མེར་འབུ་སྲིན་རིགས་ཀྱི་འགུལ་སྐྱོད་དང་ཁོ་ཚོས་ཅི་བྱེད་བལྟ་པ་ཡིན། ཀུན་དགའ་ནི་ཇི་འདྲའི་རང་བྱུང་ཁམས་ལ་དོ་སྣང་དང་རང་བྱུང་ཁམས་དང་འབྲེལ་བའི་ཡོད་ཚད་ལ་རྒྱུས་ལོན་བྱེད་འདོད་ཆེ་བའི་མི་ཞིག་རེད་ཨང་།
在牧场里，他东奔西跑的探索着。他望着鸟儿飞翔，山羊吃草。他对着它们说话，希望它们能回答他。他用草喂牦牛，然后静静地坐着看昆虫是如何移动的，想知道它们在做什么。他是如此的渴望能了解更多关于自然界的一切。
ཉིན་ཞིག་ལ། སྒྲོལ་མ་བཙུན་མའི་དགོན་པར་སོང་རྗེས་ཀུན་དགའ་ཁོའི་ཕ་མ་གཉིས་ཀྱིས་ཁྲིད་ནས་ནས་ཞིང་ཁར་ལས་ཀ་བྱེད་དུ་སོང་། འདི་ནི་ནས་བརྔ་བསྡུ་བྱེད་པའི་དུས་ཚིགས་ཤིག་ཡིན།
有一天，卓玛去了尼姑寺后，贡嘎的父母带他去了青稞地，他们开始工作，这是收获青稞的季节。
ཀུན་དགའ་ནི་ནམ་རྒྱུན་དང་འདྲ་བར་ཞིང་ཁར་རྩེད་མོར་གཡེང་ནས་འདུག་སྐབས་ཁོས་བྱིའུ་ཆུང་དམར་པོ་ཞིག་བར་སྣང་ནས་མར་ལྷུང་ཡོང་པ་མཐོང་། བྱིའུ་དེ་རྒྱུན་ལྡན་ལྟར་འཕུར་མི་ཐུབ་པ་འདྲ། ཁོས་དེ་ལ་ཅི་ཞིག་བྱུང་སོང་སྙམ་ནས་ཁོ་བྱིའུ་དེའི་ཕྱོགས་སུ་རྒྱུགས་ནས་སོང་། བྱིའུ་དེས་ཀུན་དགའ་རྒྱུགས་ཡོང་བ་མཐོོང་ནས་སྐྲག་སྣང་ཆེན་པོ་སྐྱེས་མོད། ཡིན་ཡང་ཇི་ལྟར་འཕུར་གྲབས་བྱས་ཀྱང་དུས་ཡུན་ཐུང་ཐུང་ཞིག་ལས་འཕུར་མ་ནུས་པར་ཐང་ལ་འགྱེལ་སོང་བས་ཀུན་དགས་རྗེས་ཆོད་སོང་། ཁོས་བྱིའུ་དེ་ཁོ་ལ་ཧ་ཅང་སྐྲག་བཞིན་ཡོད་པ་ཤེས་ནའང་གང་ནུས་ཀྱིས་སེམས་ཆུང་ངང་བྱིའུ་དེ་ཉེ་སར་བཏུད་པ་ན་བྱིའུ་དེ་ནི་རྨས་མ་ཞིག་ཡིན་ཏེ། རྐང་པ་དང་གཤོག་པ་གཉིས་ལ་རྨས་སྐྱོན་བྱུང་འདུག
贡嘎像往常一样在田野里玩，当他看到一只小红鸟从空中掉下来时，好像它不能正常飞行。
贡嘎想看看那是什么。他朝那只鸟跑去，当那只鸟看见他朝它跑去的时候，很害怕，并试着飞了起来，但是飞了很短的距离就掉下来了。贡嘎追上了这只鸟，但他明白这只鸟害怕他，所以他小心翼翼地靠近那只鸟。他看到那只鸟受伤了，它的腿和一只翅膀受到了伤害。
ཀུན་དགའི་སེམས་ཧ་ཅང་སྡུག་བྱུང་། ངས་བྱིའུ་འདི་ཨ་ཕའི་སར་འཁྱེར་སོང་ན་ཁོས་ང་ལ་རོགས་པ་བྱེད་ཁོ་ཐག་ཡིན་ཞེས་ཀུན་དགས་རང་ཉིད་ལ་དེ་ལྟར་བཤད། ཀུན་དགའ་བྱིའུ་དེའི་ཉེ་སར་སླེབས་མ་ཐག་དེ་ཡང་བསྐྱར་འཕུར་གྲབས་བྱས། ཡིན་ན་ཡང་སྔར་ལྟར་ས་ལ་འགྱེལ་སོང་། ཀུན་དགའ་ཡིས་བྱིའུ་ནགས་ཚལ་དུ་འཕུར་རག་བར་དུ་རྗེས་འདེད་བྱས།
贡嘎非常伤心。贡嘎对自己说:“我要把这只鸟带到我的父亲那里，他一定会帮助它。”当贡嘎接近这只鸟时，它又开始飞起来，并在远处坠落。贡嘎追逐这只鸟，鸟继续飞行，贡嘎一直追，直到鸟儿飞进森林。
ཀུན་དགའ་ནགས་གསེབ་ཏུ་འགྲོ་རྒྱུར་ཧ་ཅང་སྐྲག ཡིན་ཡང་ངས་ཡིན་གཅིག་མིན་གཉིས་བྱིའུ་དེར་རོགས་རམ་བྱེད་དགོས་ཞེས་རང་ཉིད་ལ་དེ་ལྟར་བཤད། དེ་བས་ཁོ་དལ་མོར་ངང་ནས་ནགས་གསེབ་ལ་སོང་། ནགས་ཚལ་ཧ་ཅང་སྟུག་ལ་སྡོང་པོ་དག་ཀྱང་ཧ་ཅང་རིང་བའི་ཁར་ཆེ། ཁོ་འགྲོས་དལ་མོའི་ངང་ནགས་གསེབ་ཏུ་སོང་བ་དང་བྱིའུ་ཆུང་དམར་པོ་དེ་མཐོང་བྱུང་། ཁོ་བྱིའུ་དེའི་ཕྱོགས་སུ་རྒྱུགས་ནས་སོང་། ཡིན་ན་ཡང་བྱ་དེ་ནགས་ཚལ་སྟུག་པོའི་གསེབ་ཏུ་འཕུར་སོང་།
贡嘎非常害怕进入森林。“但是我必须帮助这只鸟。”贡嘎对自己说，于是他慢慢地走进了森林。森林非常茂密，树木高大。他慢慢地走着，看见了那只红鸟。他朝那只鸟奔去，但它飞进了更茂密的森林。
ཀུན་དགའ་སྤྱི་ལེ་ཁ་ཤས་ལ་སོང་བ་ན་ཉི་མའི་འོད་ཟེར་སྡོང་མགོའི་ལོ་མ་དག་ལས་འོད་ལམ་ལམ་དུ་འཕྲོ་བཞིན་པ་མཐོང་། དེ་རུ་ནགས་བྱི་ཁ་ཤས་ཀྱིས་ཀྱང་རྩེད་མོ་རྩེ་བཞིན་འདུག ཀུན་དགའ་དེ་གར་བསྡད་ནས་ཁོ་ཚོར་བལྟས་ནས་ཡུད་ཙམ་ལ་བསྡད། སྐར་མ་ཁ་ཤས་འགོར་བ་ན། ཁོས་བྱིའུ་དེ་ཡིད་ལ་དྲན་ནས་ཕྱོགས་བཞི་མཚམས་བརྒྱད་ལ་ཇི་ལྟར་ལྟས་ཀྱང་བྱིའུ་དེ་ཡི་རྗེས་ཤུལ་ཙམ་ཡང་མ་རྙེད། ཁོས་ཁ་ཕྱིར་འཁོར་ནས་བལྟས་པ་ན་རང་ཁྱིམ་ལ་ལོག་པའི་ལམ་ཡང་དྲན་མ་སོང་། ཁོ་ཕར་རྒྱུག་ཚུར་རྒྱུག་ཅི་ལྟར་བྱས་ཀྱང་རང་ཁྱིམ་ལ་ལོག་པའི་ལམ་གཏན་ནས་རྙེད་མ་སོང་། ད་ནི་ག་འདྲ་ཞིག་བྱས་ན་རང་ཁྱིམ་ལ་ཐོན་སྲིད་དམ་ཞེས་ཀུན་དགས་དངངས་སྐྲག་དང་བཅས་རང་གིས་རང་ལ་དོགས་འདྲི་བྱས། ཆུ་ཚོད་ཕྱེད་ཀའི་རིང་ཁོས་ནུས་པ་ཅི་ལྕོགས་སྒོ་ནས་རང་ཁྱིམ་ལ་ལོག་པའི་ལམ་བཙལ་མཐར་ཐང་ཆད་སོང་། དེ་ནས་སྡོང་རྒན་ཞིག་གི་ཡལ་གའི་འོག་ནས་བསྡད། ནགས་བྱི་དག་གིས་ཀྱང་རྩེད་མོ་རྩེ་མཚམས་བཞག་ནས་ཁོ་ལ་བལྟས་འདུག ཁོས་ནགས་བྱི་དག་ལ་འདི་ལྟར་ལབ། ང་མགོ་འཁོར་འདུག ངས་རང་ཁྱིམ་ལ་ཇི་ལྟར་ལོག་པའི་ལམ་ཤེས་ཀྱིན་མི་འདུག
贡嘎走了几米远，他看到阳光在树叶的叶子上闪闪发光。有一些小松鼠在玩耍。贡嘎坐在那里看着他们。几分钟后，他想起了那只鸟，并四处寻找它。他找不到它在哪儿。他转过身来，不记得回去的路。贡嘎一圈又一圈地跑，却没有找到回家的路。
“我现在怎么样才能回家呢?” 贡嘎吓坏了。经过半个小时的尝试寻找出路，他累了，然后坐在树根上。松鼠停下来，看着他。“我迷路了，我不认识回家的路。”贡嘎对松鼠说。
ནགས་བྱི་གཅིག་གིས་ཐང་འབྲུ་གཅིག་ས་ལ་འཕངས། ཀུན་དགའི་བསམ་པར་དེ་ནི་ནགས་བྱི་དག་གི་མཛའ་བརྩེ་མཚོན་བྱེད་དང་ཁོས་ཕྱིར་ནགས་བྱི་དག་ལ་ཐུགས་རྗེ་གནང་ཞེས་ཞུས། དེ་རྗེས་དེ་ཟ་འགོ་བརྩམས། སྐབས་དེར་སྐད་སྒྲ་ཧ་ཅང་ཆེན་པོ་ཞིག་གྲགས་བྱུང་། སྡོང་ལོ་འགུལ་བའི་ཚག་སྒྲ་དང་འདབ་ཆགས་ལ་ཤས་གྱིས་སྐད་ངན་སྒྲོག་པ་སོགས་ལྟ་བུའི་འཛེར་སྒྲས་ས་ཆེན་འགུལ་བར་བྱས། ནགས་བྱི་ཚང་མ་སྐྲག་ནས་སྡོང་མགོར་བྲོས། ཀུན་དགས་ཀྱང་ཉེན་ཁ་ཆེ་བའི་སྲོག་ཆགས་ཤིག་ཉེ་སར་ཐོན་ཀྱིན་པ་ཚོར་བ་ན། ངུ་འབོད་ཞིག་དང་མཉམ་དུ་ཨ་མ་ལགས་ཨ་མ་ལགས་ཞེས་ཡང་ཡང་བོས།
松鼠扔下了一个松果。贡嘎认为这只松鼠把松果扔下来是友谊的象征，并对松鼠说“图切纳”(在藏语里是感谢的意思)，然后开始吃起来。那时候，有一种很大的声音，像树叶沙沙作响，还有一些鸟尖叫的声音。松鼠们都吓坏了，跑上了树。贡嘎察觉到似乎有一种危险的动物正在逼近。“阿妈拉，阿妈拉”(藏语：母亲，母亲)。他吓得尖叫起来。
སྐད་རྒྱགས་མཚམས་ཞོག་ཞེས་ངར་ཤུགས་ཆེ་ཞིང་རྣ་ལ་གཟན་པའི་སྒྲ་ཞིག་གིས་ཁོའི་མཚམས་བཅད། དཔུང་བ་ནས་བཟུང་སྟེ་ཁྱེར། ཀུན་དགའ་ཡིས་འཇིགས་སུ་རུང་བའི་སྐྱེས་པ་ཞིག་མཐོང་ནས་ཧ་ལས་པ་དང་སྐད་ཅོར་འཇོག་མཚམས་བཞག་རྗེས་སྐད་མ་རྒྱགས་ཞེས་མི་དེས་ཡང་བསྐྱར་ཀུན་དགར་སྐད་ངར་བྱས།
“停止尖叫”，一个愤怒而刺耳的声音打断了他，用胳膊抓住了他。贡嘎看到一个可怕的男人感到震惊。“停止尖叫”，他又对贡嘎大喊道。
ངས་འདབ་ཆགས་དང་རི་དྭགས་རྔོན་བཞིན་ཡོད། གལ་ཏེ་ཁྱོས་སྐད་ཅོར་བརྒྱབ་ན་འདབ་ཆགས་རྣམས་འཕུར་འགྲོ་པ་དང་རི་དྭགས་རྣམས་བྲོས་འགྲོ་པ་རེད། སྐྱེས་པ་དེའི་སྐྲ་རིང་པོ་ཞིག་བཞག་ཡོད་པ་དང་ལུས་ལ་སློག་པ་ཞིག་གྱོན་འདུག ཁོང་གི་ཕྲག་པར་དྲི་ངན་བྲོ་བའི་མདེལ་རིལ་བླུགས་པའི་རྒྱབ་ཁུག་ཅིག་འཁུར་ཡོད་ལ། ལག་པ་གཅིག་གི་ནང་དུ་འགྱིག་མདའ་ཞིག་བཟུང་ཡོད་པ་དང་ལག་པ་གཞན་ཞིག་གི་ནང་དུ་དབྱུག་པ་རིང་པོ་ཞིག་བཟུང་འདུག
“我在猎捕鸟类和动物。如果你尖叫，它们就会飞走，动物也会逃跑。”那个男人留着长发，穿着脏兮兮的长衣服。他的肩膀上有一个散发着臭味的装着弹丸的袋子。他手里拿着一个弹弓，另一只手拿着一根长棍。
ཁྱོད་ཀྱི་མིང་ལ་ཅི་ཟེར།
ངའི་མིང་ལ་ཀུན་དགའ་ཟེར།
ཁྱོད་ཀྱིས་ནགས་ཚལ་ནང་དུ་ཅི་བྱེད་བཞིན་ཡོད་དམ།
ངས་བྱིའུ་དམར་པོ་རྨས་སྐྱོན་ཕོག་ཡོད་པ་ཞིག་གི་རྗེས་སྙེགས་ནས་འདིར་སླེབས་བྱུང་། ད་མགོ་འཁོར་སོང་།
ཁྱོད་ཀྱི་ཕ་མ་གཉིས་ག་པར་བཞུགས།
ཁོང་གཉིས་ཀྱིས་ཞིང་ཁ་ན་ལས་ཀ་ལས་བཞིན་ཡོད། ཁོང་གཉིས་ང་བཙལ་དུ་ཡོང་གི་རེད། ཁྱོད་ཀྱིས་ང་ཁྱིམ་ལ་ཁྲིད་ན་ཆོག་གམ།
“你叫什么名字？” “我的名字叫贡嘎。” “你在森林里做什么?”“我在追一只受伤的红鸟，我迷路了。” “你的父母在哪里?” “他们在农场工作，他们会找到我的。你能带我回家吗?”
མི་ངན་དེའི་འཆར་གཞི་ཧ་ཅང་སྡུག་ཆགས་ཅིག་ཡིད་ལ་དྲན། ཁོའི་བསམ་པར་ཁོས་ཀུན་དགའ་ཁྲིད་དགོས་པ་དང་། ཀུན་དགའ་ཚང་ལ་གནས་ཚང་ཅིག་གཡར་ནས་དགོང་མོ་མི་ཚང་མ་གཉིད་ཡོད་པའི་སྐབས་དང་བསྟུན་ནས་དེ་ཚང་གི་ཅ་ལག་རིན་ཐང་ཅན་བརྐུ་རྒྱུ་བྱས། དེ་བས་ཁོས་ཀུན་དགར་འཛུམ་དམུལ་དམུལ་ཙམ་སྟོན་ཁུལ་བྱས། ཁོའི་ནག་པོར་གྱུར་ཡོད་པའི་སོ་དག་ཀུན་དགའི་མཐོང་པས་སྐྲག་སོང་།
坏人想到了一个邪恶的计划：他会带着这个男孩去找他的家并在他家住一晚，当每个人都睡着的时候，就偷走他们家值钱的东西。他对着贡嘎微笑，深棕色的牙齿对贡嘎来说是那么的可怕。
ཆེས་ཐོག་མར་ངས་བྱིའུ་ཞིག་འཛིན། དེ་རྗེས་ཁྱོད་ཁྱེད་ཚང་ལ་ཁྲིད་ཁོ་ཐག་ཡིན། ད་ལྟ་ཁྱོད་རང་འདི་ནས་སྡོད། གང་ལ་ཡང་སོང་མི་ཆོག རྔོན་པས་ཀུན་དགར་འདི་ལྟར་བཤད།
ཁོས་འགྱིག་མདའ་མིག་གི་མཐོང་ཚད་ལ་བཏེགས་ནས་ཕྱོགས་བཞི་ལ་ཡར་ཚད་མར་ཚད་གང་མང་བྱས། མཐར་བྱ་ཚང་ན་ཡོད་པའི་བྱིའུ་ཅིག་ལ་རྡོ་འཕངས་ནས་ཕོག ཀུན་དགས་ཧ་ཅང་གཟབ་ནན་སྒོས་རྔོན་པས་ཅི་ལྟར་བྱིའུ་ལ་རྡོ་འཕངས་པ་དང་ཕོག་པའི་ཚུལ་ལ་བལྟས།
“首先，让我去猎一只鸟，然后我就带你回家。”现在坐在这里，不要去任何地方。说了这话，他把装着石头的弹弓举至眼睛的高度，然后环顾四周。他射出了石头，击中了一只坐在窝里的鸟。贡嘎仔细地看着这个人是如何扔石头来击中这只鸟的。
བྱིའུ་འདི་ཆུང་དྲགས་སོང་ང་ལ་ཧ་ཅང་ཆེན་པོ་གཅིག་མཁོ་འདུག ང་ཕྱིར་ཐོན་པའི་བར་བྱིས་པ་ཆུང་ཆུང་ཁྱོད་གང་ལ་ཡང་སོང་མི་ཆོག རྔོན་པས་འདི་ལྟར་བཤད། ཁོ་ནགས་གསེབ་ཏུ་སོང་། ཁོས་ཐ་ན་བྱིའུ་རྨས་མ་དེར་བལྟས་ཀྱང་མ་བལྟས། བྱིའུ་དེས་ན་ཟུག་མ་བཟོད་པར་གཤོག་པ་གཉིས་རྡེབ་ཞོར་དུ་ཐང་ན་འཕག་ཚག་བྱེད་བཞིན་འདུག ཀུན་དགའ་སེམས་གཏིང་ནས་བྱིའུ་དེར་སྙིང་རྗེ་ཚད་མེད་སྐྱེས་ནས་རོགས་བྱེད་ཅི་ཐུབ་བྱས།
“这只鸟太小了。我需要一只更大的。你这个小男孩，在我回来之前不要去任何地方！”说完，他走进森林里，甚至都没有看一眼那只受伤的鸟。鸟在地上，痛苦地拍打着翅膀。贡嘎深深地同情这只小鸟，想要帮助它。
ཁོ་བྱིའུ་ཉེ་སར་སོང་ནས་ལག་དུ་བླངས་ནས་ཧ་ཅང་འཇམ་པོས་ངང་རེག་རེག་བྱས། བྱིའུ་དེས་ན་ཟུག་མ་བཟོད་པར་ཀི་ཀི་ཞེས་སྐད་ངན་འབྱིན་གྱིན་འདུག བྱིའུ་ཁྱེད་རང་མ་ངུ་དང་ངས་ཁྱེད་གཉོར་སྐྱོང་བྱེད། བྱིའུ་དེའི་གཤོག་པར་རྨས་སྐྱོན་ཤོར་འདུག་པས་ཀུན་དགའ་ཅི་བྱ་གཏོལ་མེད་དུ་གྱུར། འོན་ཀྱང་ཁོས་མུ་མཐུད་དུ་བྱིའུ་ལ་ཁ་བརྡ་བྱས། མི་ཚ་བ་དང་མི་ན་བ་སོགས་ཀྱིས་སེམས་གསོ་བྱས། བྱིའུ་རྔོན་མཁན་དེ་ཕྱིར་མ་ལོག་པར་ཆུ་ཚོད་ཕྱེད་ཀར་སླེབས་ནས་ཉིན་གུང་ལ་ཐོན། ཀུན་དགའ་སྐོམ་གདུང་གིས་མནར་བཞིན་ང་ལྟོགས་བཞིན་འདུག ངས་ཟ་མ་ཟ་འདོད་བྱུང་ཞེས་ཁེར་ལབ་བྱས།
他走近那只鸟，把它握在手里，轻轻地抚摸着它。那只鸟在痛苦中咕咕地叫着。“别哭了，我会照顾你的。”鸟的翅膀受伤了。
贡嘎不知道该做什么，但他一直在与这只鸟说话，让它不要痛苦。已经有一个多小时了那个脏兮兮的猎人也没回来。这一天到了中午，贡嘎饿了。贡嘎对自己说:“我饿了，我想吃点儿东西。”
བྱིས་པ། ཁྱོད་གཅིག་པུས་ཅི་བྱེད་བཞིན་ཡོད། འཇམ་ཞིང་སྙན་འཇེབས་ལྡན་པའི་སྒྲ་ཞིག་ཁོའི་རྒྱབ་ལོགས་ནས་གྲགས་བྱུང་། ཁྱོས་ཁ་ཕྱིར་འཁོར་ནས་བལྟས་པ་ན་གྲྭ་པ་ཞིག་ཁོའི་འགྲམ་དུ་ལངས་འདུག ཁོའི་སྐྲ་བཞར་ཡོད་པ་དང་ལུས་ལ་ངུར་སྨིག་གི་གྲྭ་ལྭ་ཞིག་གྱོན་ཡོད་ལ། མིག་གཉིས་ལས་འོད་ཟེར་འཕྲོ་བཞིན་ལག་པའི་ནང་དུ་ཁུག་མ་ཞིག་བཟུང་འདུག ཀུན་དགས་མགོ་བོ་ཐུར་ལ་སྒུར་ཞོར་བཀྲ་ཤིས་བདེ་ལེགས་ཞེས་ཁམས་བདེ་ཞུས། ང་ནགས་གསེབ་འདི་ནས་མགོ་འཁོར་སོང་ཞེས་བཤད་ཞོར་བྱིའུ་རྨས་མ་དེ་བཙུན་པར་བསྟན།
“孩子，你一个人在干什么?”从后面来的一个非常温柔和亲切的声音。
贡嘎转过身来，看到一个僧人站在他旁边。他的头发剃光了，穿着藏红色的长袍。他的眼睛异常明亮，手里拿着一个袋子。
贡嘎向他鞠躬并说道:“扎西德勒。我在森林里迷路了”。他给僧人看那只受伤的鸟。
འོ་མིན། བྱིའུ་འདི་ལ་སྨན་མཁོ་འདུག འདི་ལྟར་བཤད། གྲྭ་པ་དེས་ཆུ་དཀར་ཡོལ་གང་ཕྱི་ལ་བླངས་ནས་བྱིའུ་དེ་ལ་ཆུ་འཐུང་དུ་བཅུག སྡོང་ལོ་ཁ་ཤས་འཁྱེར་ཡོང་ནས་བྱིའུ་དེར་རྨ་ཁེབས་བྱས།
བྱིའུ་འདི་ཅིའི་ཕྱིར་རྨས་པ་རེད།
བྱིའུ་རྔོན་པ་ཞིག་གིས་རྨས་པ་རེད།
མ་སེམས་ཅན་ཐམས་ཅད་ཀྱིས་བདེ་བ་འདོད་པ་ལས་སྡུག་བསྔལ་མི་འདོད། དངོས་གནས་ང་ཚོ་ནང་བཞིན་རེད། ང་ཚོས་སྲོག་ཆགས་གང་ལ་ཡང་གནོད་པ་བྱེད་མི་འོས། ཀུན་དགས་གྲྭ་པའི་གཏམ་དག་ལ་ཉན་ནས་བསྡད།
གཅེས་ཕྲུག ཁྱོས་མི་ཞིག་གིས་ཁྱོད་ལ་གནོད་པ་བྱེད་དུ་འཇུག་འདོད་དམ།
གཏན་ནས་འདོད་པ་མ་རེད།
གྲྭ་པ་དགོད་ཞོར་དུ་བྱིའུ་འདིས་ཀྱང་རང་ཉིད་ལ་མི་གཞན་པས་གནོད་པ་བྱེད་དུ་འཇུག་འདོད་པ་མ་རེད།
རྔོན་པས་བྱིའུ་འདི་ཅིའི་ཕྱིར་རྨས་པ་རེད།
སྟབས་མ་ལེགས་པར་ཁོས་རྨས་པ་རེད། རྔོན་པ་ཁོ་གང་ན་ཡོད་དམ།
ཁོ་ནགས་ཚལ་ནང་དུ་བུད་སོང་། ང་ལ་འདི་ནས་སྡོད་ཟེར།
“噢不，这只鸟需要一些药。”说了这句话，和尚拿了一碗水，给那只鸟喝了些水。他取出一些叶子，给那只鸟做了个绷带。
“为什么鸟受伤了?” “一个猎人打伤了他！” “每个众生都想要得到幸福，避免痛苦。就像我们所有人一样。我们不应该伤害任何生命。”贡嘎聆听着僧人的话语。
“孩子，你想让别人伤害你吗?” “当然不想！”同样的，即使是这只鸟也不想被伤害。“那猎人为什么要伤害它呢?” “不幸的是，他伤害了它。猎人在哪里?”“他走进了森林，让我留在这里。”
གྲྭ་པ་དོགས་པ་ཆེན་པོ་སྐྱེས་པ་དང་བྱིས་པ་དེ་ཁྱིམ་ལ་ཁྲིད་རྒྱུ་ཐག་བཅད། གཅེས་ཕྲུག་འགྲོ། ངས་ཁྱོད་ཁྱིམ་ལ་ཁྲིད། བྱིའུ་དེ་བྱ་ཚང་དུ་བཞག་ནས་གསོལ་འདེབས་བྱས། ཀུན་དགས་འདྲི་རྒྱུར་ཁྱོད་ཀྱིས་རྒྱུ་མཚན་ཅིའི་ཕྱིར་དུ་སྨོན་ལམ་འདེབས་པ་ཡིན།
དེ་འདྲ་བྱས་ན་བྱིའུ་དེ་ལམ་སེང་དྲག་འགྲོ་པ་རེད།
ང་ལམ་ནོར་མ་ཐེབས་སྔོན་ལ་ངས་བྱིའུ་དམར་པོ་ཞིག་གི་རྗེས་འདེད་བྱས་ནས་འདིར་ཐོན་པ་ཡིན། དེ་ཡང་རྨས་མ་ཞིག་རེད། ཁྱོས་བྱིའུ་དམར་པོ་དེའི་ཆེད་དུ་ཡང་སྨོན་ལམ་ཞིག་གསུང་ན་ཆོག་གམ་ཞེས་རྣམ་དག་ཟོལ་མེད་ཀྱིས་དེ་ལྟར་དྲིས།
僧人心生疑惑，于是决定把男孩带回家。“孩子，让我送你回家。”说了这句话，僧人把鸟放回巢里，并做了个小小的祈祷。
“您为什么要祈祷?”, 贡嘎问道。 “这样鸟很快就会好起来。”
“在我迷路之前，我正在追赶一只受伤的红鸟。您也能为那只红鸟做祈祷吗? ” 贡嘎天真地问道。
གྲྭ་རྒན་དེས་ཀུན་དགར་འཛུམ་སྟོན་ཞོར་ཁོ་དང་མཉམ་དུ་ས་ལ་བསྡད། འུ་གཉིས་ཀས་གཟེབ་དུ་ཚུད་ཡོད་པ་དང་རྔོན་པའི་གསོད་བཞིན་པའི་འདབ་ཆགས་དང་སྲོག་ཆགས་ཚང་མའི་ཆེད་དུ་གསོལ་བ་འདེབས། ཀུན་དགའ་དང་གྲྭ་པ་གཉིས་གཅིག་འཕྲོར་གཅིག་བསྡད་ནས་མིག་གཉིས་བཙུམས་ནས་ཐལ་མོ་སྦྱར་ཏེ་ཡུད་ཙམ་ཞིག་ལ་སྨོན་ལམ་བཏབ། དེ་ནས་ཁོ་གཉིས་ལམ་ལ་ཆས་མགོ་བཙུགས། ཆུ་ཚོད་ཕྱེད་ཀ་ལྷག་ལ་ནགས་ཚལ་དུ་སོང་། བྱམས་དང་སྙིང་རྗེ་ཟེར་བ་ག་འདྲ་ཞིག་ལ་ཟེར། སྟབས་བདེ་མོའི་སྒོ་ནས་བཤད་ན་དེར་ནང་དོན་ཧ་ཅང་མང་། སྐྱེ་དངོས་ཚང་མ་འདྲ་མཉམ་ཡིན་པར་སྒོམ་རྒྱུ་དང་གཞན་གྱི་ཚེ་སྲོག་ལ་གནོད་པ་བྱེད་མི་རུང་པ། ཐ་ན་ཁོ་ཚོས་ང་ཚོར་གནོད་སྐྱེལ་མྱོང་ཡང་། ང་ཚོས་དཀའ་ངལ་ཅན་ལ་རོགས་རམ་བྱེད་དགོས། དྲང་མོར་བཤད་ན་ཀུན་དགས་དེ་དག་ཧ་གོ་མ་སོང་མོད། ཁོང་གཉིས་འགྲོ་ཞོར་དུ་མུ་མཐུད་དུ་ཁ་བརྡ་བྱས།
僧人对贡嘎微笑，和他一起坐了下来说: “让我们为所有被捕猎的鸟和动物们祈祷吧。”于是贡嘎和僧侣并排坐在一起，他们闭上眼睛，双手合十，开始祈祷。之后贡嘎和僧人动身离开，他们在树林里走了半个多小时。
“慈悲心是什么?” 贡嘎问。 “简单地来说它有很多意义，把所有的众生都当成我们自己，不去伤害其他的生灵，并帮助那些有困难的人，即使他们曾经伤害过我们。”
尽管贡嘎不是那么明白，但他仔细地听着，他们继续走着。
རྒྱང་རིང་ནས་གསལ་ལ་མི་གསལ་པའི་ཀུན་དགའ་ཀུན་དགའ་ངའི་བུ་ཆུང་ཁྱོད་གང་ན་ཡོད་ཞེས་འབོད་པའི་སྐད་ཞིག་གྲགས་ཡོང་།
ཀུན་དགས་གྲྭ་པར་དགའ་སྤྲོའི་ངང་ནས་བཤད་རྒྱུར་དེ་ངའི་ཨ་ཕ་ལགས་རེད། ཀུན་དགས་ཨ་ཕ་ལ་ང་ཚོ་འདི་ན་ཡོད་ཞེས་སྐད་རྒྱབ།
远处，他们听到隐约的呼喊声：“贡嘎，贡嘎，我的儿子，你在哪里?贡嘎? 贡嘎 ?”
“那是我的父亲！”贡嘎很高兴地向僧人解释道。他喊道，“阿爸！我们在这里！阿爸！”
ཀུན་དགའ་དང་གྲྭ་རྒན་གཉིས་ཀུན་དགའི་ཨ་ཕས་འབོད་བཞིན་པའི་ཕྱོགས་སུ་རྒྱུགས། ཁོ་ཨ་ཕའི་ཉེ་སར་ཐོན་དུས་སྒྲོལ་མ་མཐོང་། སྒྲོལ་མས་ཀུན་དགའ་མཐོང་སོང་པས་དགའ་སྤྲོ་ཚད་མེད་སྐྱེས། ཨ་ཕ་མིག་ཆུ་ཁྲོམ་ཁྲོམ་དུ་བཞུར་ཞོར་ཀུན་དགའ་ལག་དུ་བཟུང་། ཨ་ཕས་འདྲི་རྒྱུར་ཀུན་དགའ་ཁྱོད་གང་དུ་སོང་པ་ཡིན། ངས་བྱིའུ་ཞིག་གི་རྗེས་དེད་ནས་ནགས་གསེབ་ཞིག་ལ་ཐོན་བྱུང་། ཀུན་དགས་ཁོ་དང་གྲྭ་པ་གཉིས་ཀྱི་གཏམ་རྒྱུད་ཨ་ཕར་བཤད་པ་དང་གྲྭ་པས་བཀྲ་ཤིས་བདེ་ལེགས་ཞེས་ཀུན་དགའི་ཨ་ཕར་འཚམས་འདྲི་བྱས། ཀུན་དགའི་ཨ་ཕས་གྲྭ་པ་ཁོ་ཚང་ལ་མགྲོན་འབོད་བྱས་པ་དང་ཐུག་པ་དང་ཇ་སྲུབ་མ་སོགས་ཀྱི་རྒྱགས་བྲོ་སོགས་སྐུ་དྲིན་མཚོན་བྱེད་དུ་ཕུལ། གྲྭ་པས་ཀྱང་དང་ལེན་བྱས་ནས་ཁོ་ཚོ་མུ་མཐུད་དུ་ལམ་ལ་ཆས། གྲྭ་པས་བཤད་རྒྱུར་ཁྱོད་ཀྱི་བུ་ཆུང་འདི་ཤེས་འདོད་ཆེན་པོ་ཅན་ཞིག་དང་སྙིང་རྗེ་ཅན་ཞིག་རེད། བྱིས་པ་ཆུང་ཆུང་ཞིག་ལ་མཚོན་ནས་བཤད་ན་གཅིག་པུ་ནགས་གསེབ་ལ་འགྲོ་རྒྱུ་དེ་ཉེན་ཁ་ཧ་ཅང་ཆེ་པ་ཞིག་རེད།
བསམ་བློ་ཞིག་གཏོང་དང་གལ་ཏེ་ཁོ་གཅིག་པུ་ནགས་ཚལ་དུ་མགོ་འཁོར་སོང་པ་དང་མི་ངན་པ་ཞིག་ལ་འཕྲད་སོང་ན་ཁོས་རང་ཉིད་ལ་སྲུང་སྐྱོབ་བྱེད་ནུས་རྒྱུ་ཨེ་རེད། ཁོའི་ཨ་མ་ལགས་ཀྱང་སེམས་འཚབས་ཆེན་པོ་སྐྱེས།
贡嘎和这位僧人跑向他父亲声音的方向跑了过去。当他们走近时，他们看到了和阿爸一起来的是卓玛，卓玛见到他很高兴。
父亲把他抱在怀里，泪流满面。“你去哪里了？贡嘎。”他的父亲问道。 “我追着一只鸟进了森林然后……”贡嘎把遇到僧人的经过告诉了父亲。
父亲谢了僧人，并请他吃了糌粑和酥油茶。僧人接受了邀请，然后他们继续走着。“您的孩子很好奇，也很善良，”出家人说。
“对一个小男孩来说这太冒险了。”那个僧人笑了笑。“试想一下，如果他在森林里迷了路，遇到了坏人，他也不能保护自己。他的母亲现在正担心着他的安危。”
ཁོ་ཚོ་མུ་མཐུད་དུ་འགྲོ་བཞིན་པའི་སྐབས་སུ་མི་ཞིག་གིས་སྲོག་སྐྱོབ་རོགས་སྲོག་སྐྱོབ་རོགས་ཞེས་འབོད་ཀྱིན་པ་ཐོས།
ཁོ་ཚོ་ཡུལ་དངོས་དེའི་ཕྱོགས་སུ་རྒྱུགས་དུས་སྐྲ་ཧ་ཅང་རིང་ཞིང་ཧ་ཅང་བཙོག་པའི་མི་ཞིག་ས་ལ་འགྱེལ་འདུག ཁོས་ན་ཟུགས་ཆེན་པོས་རྐང་པ་ཡ་གཅིག་ལག་པས་བསྡམས་འདུག
སྐུ་ཞབས་ལགས་ག་རེ་བྱུང་སོང་ཞེས་ཀུན་དགའི་ཨ་ཕས་དྲིས།
རྔོན་པས་ཀུན་དགའ་ངོ་ཤེས་སོང་། ཀུན་དགའི་བྱིའུ་ལ་རྨས་སྐྱོན་གཏོང་མཁན་དེ་ཁོ་རེད། ཁ་དྲོ་ང་ལ་རོགས་རམས་ཞིག་བྱེད་རོགས་གནང་། ང་ཐང་དུ་འགྱེལ་ནས་རྐང་ཚིགས་ཕུད་སོང་།
སྒྲོལ་མས་བཤད་རྒྱུར་ཁོས་བྱིའུ་ལ་རྨས་སྐྱོན་བཏང་སོང་བས་ད་ལྟ་ཁོ་རང་ཉིད་ལ་རྨས་ཕོགས་འདུག
ཀུན་དགས་ང་ཚོས་ཁོ་རང་གཅིག་པུ་འདི་ནས་སྐྱུར་མི་རུང་།
རྔོན་པ་མི་ངན་དེས་ཀུན་དགའ་བཙན་ཁྲིད་བྱེད་འདོད་པའི་ཇུས་ངན་ཡིད་ལ་ཤར་དུས་འགྱོད་གདུང་གིས་མནར།
ཀུན་དགའི་ཨ་ཕས་བཤད་རྒྱུར་སེམས་ཁུར་མ་བྱེད། གྲྭ་པ་དེ་དང་ཀུན་དགའི་ཨ་ཕ་གཉིས་ཀྱིས་མི་དེ་ཡར་འཐེན་པ་དང་ཁོ་ཡང་ཁྱིམ་ལ་ཁྲིད་ནས་སོང་།
当他们继续走的时候，他们听到了呼救声：“救命啊，救命啊，请帮帮我吧！”他们赶到现场，在那儿正有一个脏兮兮的长发男子躺在地上，痛苦地抱着他的腿。
“先生，你怎么了?”贡嘎的父亲问。这个人认出了贡嘎，贡嘎说:“这就是那个伤害鸟的猎人。” “请帮帮我，我滑倒了，摔断了腿。”
“他伤害了那只鸟，现在他自己也受伤了。”卓玛喊道。 “我们不能把他一个人留在这里！”贡嘎说，此时的猎人为当初想要绑架贡嘎而感到羞愧。“别担心。”他的父亲说。僧人和他的父亲把猎人扶了起来，他们把他带回了家。
ཕྱིར་ཁྱིམ་ལ་ལོག་པའི་ལམ་བར་དུ་ཀུན་དགས་བྱིའུ་དམར་པོ་རྨས་མ་དེ་ཡང་བསྐྱར་མཐོང་པ་ནས་རང་ཁྱིམ་ལ་འཁྱེར་ནས་སོང་། ཨ་མས་ཀུན་དགའ་ཕྱིར་ལོག་པ་མཐོང་པས་དགའ་སྤྲོ་ཚད་མེད་སྐྱེས།
在回家的路上，贡嘎看到了那只受伤的红鸟，小心翼翼地把它捧起来。母亲看到贡嘎回家了很高兴。
ཨ་ཕས་གཏམ་རྒྱུད་ཧྲིལ་པོ་འགྲེལ་བཤད་བྱས་པ་དང་། ཨ་མས་གྲྭ་པ་དང་ཁྱིམ་མི་གང་པོར་དགོང་ཇ་གྲ་སྒྲིག་བྱས། གྲྭ་པ་དང་ཨ་ཕ་གཉིས་ཀྱིས་མི་ངན་རྔོན་པ་དེ་དང་བྱིའུ་གཉིས་ལ་ནད་བཅོས་བྱས།
父亲解释了整个件事。母亲为每个人和僧人都准备了食物。僧人和父亲帮助了受伤的猎人和鸟。
རྔོན་པས་བཤད་རྒྱུར་ངས་བྱིའུ་དེ་ལ་འགྱིག་མདེལ་གྱིས་རྒྱབ་པ་ཡིན། ཀུན་དགས་ཁྱོས་སྲོག་ཆགས་གཞན་པར་རྨས་སྐྱོན་གཏོང་མི་རུང་། བལྟས་ཚོད་ཀྱིས་ད་ལྟ་ཀུན་དགའ་རྔོན་པར་སྐྲག་བཞིན་མེད་པ་འདྲ། རྔོན་པའི་རྐང་པར་སྦྱར་སྨན་རེག་སོང་པ་དང་ཀུན་དགའ་ཚང་གི་གཟའ་མི་གང་པོས་ཁོ་ལ་གཉོར་སྐྱོང་བླ་མེད་བྱས།
“是我射中了这只红鸟。”猎人说。“您不应该猎杀其他的众生。”贡嘎说。他现在似乎不那么害怕猎人了。
猎人的腿打了石膏，他父亲给了他一些干净的衣服穿。全家人都对他很好。
ཨ་མས་ང་ཚོར་དགོང་ཇ་འཐུང་ཞེས་རོ་བཅུད་ལྡན་པའི་ཐུག་པ་དྲངས་ནས་ཚང་མས་འཐུང་། ཀུན་དགས་བྱིའུ་དེར་འབྲུ་རིགས་སྦྱིན་པ་དང་བྱ་སྒྲོ་ལ་སྨན་བཅོས་ཀྱང་བྱས། གྲྭ་པ་དང་རྔོན་པ་གཉིས་ཁོ་ཚང་ལ་ཕེབས་ཡོང་པར་བཟའ་མི་གང་པོ་དགའ་སྤྲོ་ཚད་མེད་སྐྱེས་བཞིན་འདུག
“让我们吃晚饭吧。” 母亲端着美味的糌粑说道。每个人都吃了晚餐，贡嘎给了这只鸟吃了一些大麦和谷物，并用药医治它的翅膀。整个家庭都很欢迎僧人与猎人到来。
དོན་དག་འདིའི་ང་ལ་བྱིས་དུས་ཀྱི་ཁྱིམ་ཚང་ནི་སྤྲོ་སྣང་དང་བདེ་སྐྱིད་ལྡན་པ་ཞིག་ཡིན་པ་ཤེས་རུ་བཅུག རྔོན་པས་སྔོན་ཆད་ཁོས་ཡིད་ལ་དྲན་པའི་ཁོ་ཚང་གི་ཁྱིམ་ནས་ཅ་ལག་དག་རྐུ་འཁྱེར་བྱེད་པའི་དོན་དག་དྲན་དུས་ནང་སེམས་ནས་འགྱོད་གདུང་གི་མིག་ཆུ་བཞུར་པ་དང་ད་ནས་བཟུང་སྟེ་ངས་མི་ཚེ་འདིར་ཡང་བསྐྱར་ཅ་ལག་རྐུ་འཁྱེར་དང་སྲོག་ཆགས་རྔོན་རྒྱུ་མིན་ཞེས་སེམས་ཐག་བཅད། ཀུན་དགས་ཁོ་ལ་རོགས་རམས་བྱས་ནས་ཉེས་སྐྱོན་ངོས་འཛིན་བྱུང་སོང་པར་ཐུགས་རྗེ་ཆེ་ཞེས་ཞུས། སྒྲོལ་མ་དང་ཀུན་དགའ་གཉིས་བྱིའུ་དམར་པོ་དེའི་འགྲམ་དུ་སོང་ནས་ཞུ་རྒྱུར་ཁོ་ལ་གཉོར་སྐྱོང་བྱེད་རྒྱུ་དང་། ཁོང་གཉིས་དང་མཉམ་དུ་བསྡད་ན་བདེ་འཇགས་ཡིན་རབས་སོགས་ལབ་མཐར་བྱིའུ་འཐད་པ་བྱུང་། གྲོགས་པོ་དག་གིས་སྐད་ཆ་འདི་ལ་ཉན་པ་ན་ཚང་མ་གད་མོ་ཤོར། འདི་ལྟར་ཀུན་དགའི་མི་ཚེ་ཁྲོད་ཀྱི་ཉེན་ཁ་ཆེ་པའི་ཉིན་དེ་མཇུག་རྫོགས།
“这让我想起了我年轻时的家庭曾经是多么的和美。”猎人在心里想到他曾想要偷他们家的东西时，心中流出了羞愧的眼泪。
猎人意识到这一点就决定：“我再也不会在我的生活中猎杀其他的动物了。”并感谢贡嘎一家的帮助。
贡嘎和卓玛走向红鸟，说:“我们会照顾你，你和我们在一起会安全的。” “唔...”小鸟回答。
大家听了这段对话，哈哈大笑起来。就这样，贡嘎生命中冒险的一天结束了。
往期文章
可点击图片阅读
▼
法国出版绘本《喜马拉雅的少年酋长》
旷世奇人笔下奇幻的喜马拉雅世界。
精湛手工 | 一切护神之首，大鹏金翅吊坠
为我们讲述您的故事，您与藏地的故事
加入迦入，微信号：charuspace
翻译：普桑加 刘时
作品：Floor Studio
文章素材版权归作者所有 请勿随意转载 违法必究
合作及投稿邮箱：charuspace@163.com