外境本无优劣相，自心却是苦寒牢——创巴仁波切早期藏文诗歌选

外境本无优劣相，

自心却是苦寒牢。

游离徘徊真假间，

痴儿苦被幻箭伤。

讽刺诗

 利剑之刃尝蜂蜜，学者双目毁于书，

花容衰老因轻佻，壮士死于匹夫勇。

可笑轮回之世道，名人皆成聋哑者，

巧匠双手被病害，飞蛾扑于烈火中。

盲人出行提灯盏，跛瘸之人骑单车，

愚人口出金玉言。

狂笑不止之诗人，气竭窒息而毙命，

教徒如法而作为，若不行法则茫然。

恶者不知如法行，于是践行世间法，

修行之人修瑜伽，不知脉轮非瑜伽。

曲坚旁观轮回道，若无轮回则无我。

无始无终的天空中，

燃烧起没有中心也没有边缘的火焰，

闪耀着迷人的智慧的荣光。

彼时出现了金刚界天女，

散发着慈悲的芬芳，

飘落着清净戒律的花瓣，

跳起了无畏勇士的戏舞。

彼时出现了金刚界天女，

那毫不犹豫的少年，

露出了宽容的面色，

信仰的笛声飘向四方。

彼时出现了金刚界天女，

随着天女的出现，

正法之鼓声遍天，

大设三乘教法之喜宴，

扬起了等持之飞幡，

三域皆成为了解脱的刹土。

 །ཐང་སྟོང་རྒྱལ་པོ་ཡིན་ན། །བཙུན་མོ་དགོས་དོན་མི་འདུག 

།རི་སྟོང་སྨྱོན་པ་ཡིན་ན། །གྲོང་ཁྱེར་དགོས་དོན་མི་འདུག

།ཁར་སང་ཁྱེད་དང་མཇལ་བས། །ན་བཟའ་དམར་པོ་བཞེས་བཞག

།དེ་རིང་བཀའ་མོལ་ཞུ་དུས། །ཞལ་འབག་ཕུད་ན་འགྲིག་ག

།དང་པོ་གཅེར་བུར་སྐྱེས་དུས། །ཕ་མ་བཀའ་དྲིན་ཅན་གྱིས།

 །ང་ལ་མིང་ཞིག་གནང་བྱུང་། །རང་ཉིད་ལོ་ན་སོན་དུས།

 །མིང་གི་ལྕགས་ཐག་དམ་པོ། །ལམ་སང་གཞག་དགོས་དྲན་བྱུང་། 

།སུ་ལ་སྐད་ཆ་དྲིས་ཀྱང། །དྲིས་ལེན་སྐྱལ་མཁན་མ་བྱུང་།

 །ཐང་ཤིང་རླུང་གིས་བསྐྱོད་པའི། །རང་སྒྲས་དྲིས་ལན་བཏབ་བྱུང་།།

若是唐东杰布，便无需纳妃。

即是荒山疯子，便不需城市。

昨日面见你，遂披朱红僧袍。

今日你请愿，还是摘这面具。

赤身到这世上，心下感谢父母，

赐我姓与名。步入成年之时，

便想名之锁链，应及时斩断才是。

问山山不语，询人人不知，

落叶随风起，自答心中惑。

——节选自邱阳创巴仁波切早期珍贵文献中的藏文诗歌